Érase unha vez...

"Érase unha vez... un monte nada remoto onde habitaban diferentes manadas de lobos. Cada unha delas tiña as súas particularidades, unhas eran máis numerosas que outras, unhas vivían en covas máis grandes que outras... pero todas soían convivir respetando cada unha o territorio particular dos demais e, cómo non, o que era compartido por todos. 

Cada unha tiña ademais o seu propio xeito de vivir, acorde co carácter predominante en cada grupo, pero a maioría eran tranquilas, respetuosas co resto e colaboradoras entre sí. Así, cando o inverno ía chegando, facían labores conxuntas para aprovisionarse de alimento ou acubillo e, durante os traballos, sempre había momentos para o xogo. Isto facía moi agradable a convivencia.

Tamén ocorría que, como en toda comunidade, aparecía algún lobo un pouco máis rabudo que o resto. Ás veces estes exemplares se extralimitaban poñendo en perigo o equilibrio e a paz do lugar. Coñecíanse individuos que chegaran a roubar algunha fonte de alimento ás manadas veciñas ou mesmo a marcar territorio máis alá do que a eles lles correspondía por dereito nun claro xesto desafiante. Estas actitudes non propias de lobos de lei sempre tiñan unha razón de ser: ignorancia, envexa, inseguridades, pura maldade... podía ser calquera e mesmo ás veces varias á vez, o que sí tiñan en común é que ningunha estaba apoiada por argumentos que obedeceran ó sentido común e á moral máis básica e que todas tinguían de negro a alma dos que así se comportaban.

Un día calquera unha pequena manada trataba de alcanzar un coello que corría polo monte cando de súpeto se lles apareceu no camiño outra que interrumpíu bruscamente a súa carreira. En canto se miraron, os primeiros adiviñaron que alí estaba a piques de acontecer algo terrible, as facianas dos asaltantes revelaban nulas intencións de axudar nese día de caza, querían todo para eles e íano conseguir polo método precisamente menos razonable: as miradas volvéronse impenetrables e as palabras deixaron de ser palabras para se convertir en encolerizados ruxidos que calaban aínda máis o silencio dos asaltados. E non só o líder da manada se comportaba así senón tamén o resto, todos se retroalimentaban desa carraxe e esa furia e participaban da inxustiza ata que, ante os atónitos ollos dos primeiros lobos e como por obra de encantamento, os segundos deixaron de ser lobos para se convertir en monstros. Os alaridos alertaron a outras manadas veciñas que viñeron de seguido a ver qué pasaba e cando chegaron quedaron paralizados, detidos en seco, bloqueados ante aquela miseria animal. Para qué enfrentarse a eles? Para qué arriscarse ó mesmo nivel de monstruosidade? Entrementres, o coello xa estaba moi lonxe.

A partir de aquel día todos os habitantes do monte descubriron a quen tiñan por veciños, algo difícil de asumir pero había que tratar de seguir para diante. Con tal fin decidiron probar cun exercicio que escoitaran facer a outros habitantes doutros montes, a total invisibilidade dos malvados: ningún lobo os vería, ningún lobo os escoitaría. Pouco a pouco os lobos malvados víronse tan sós e anulados que nunca máis houbo que preocuparse de que se volvesen convertir en monstros."

 Isto só é un conto. Non é real. O jodido (perdón...) é cando a realidade non dista moito da ficción. Cando pensas que as cousas non se poden poñer peor, entón ocorre algo que fai que o anterior quede en nada.

 Nós nunca seremos monstros, iso téñoo tan claro... 

El Roto

Pero tampouco, nunca xamais, vou consentir que a miña micro-familia volva ser maltratada por ninguén, sexa da maneira que sexa. 

 Cando reflexiono nestes enfrontamentos que aquí padecemos penso en cómo se chegou aí, penso se é verdade que estamos no século XXI, penso se acaso isto será unha broma pesada e alguén nos meteu nunha máquina do tempo e nos fixo aparecer neste lugar para convivir con xente con mentalidade do XIX. 

El Roto

 Hai xente que non foi polo mundo e deberían ser obrigados a que o mundo pasara por eles (e algún que foi un pouquiño parece coma se nunca tivera estado alá...).
 En fin, confiemos na invisibilidade (e na xustiza, por suposto).