Fai días que estou desaparecida. Uns días de desconecte total marchando de onde un soe estar sempre veñen moi ben. Mesmo creo que son tan terapéuticos que debería ser obrigatorio que a xente saíra un tempiño da súa casa para se refrescar, digamos...
Sí, a volta á rutina está sendo chea de proxectos e outros acontecementos, uns moi positivos e agradables e outros non tanto... Pero non pasa nada, de todo se aprende e cos encontronazos máis chungos e feos moito máis. Sí, sí. Porque cando un sabe que fai as cousas ben (ou cando menos o intenta), cando un trata de convivir civilizadamente, dentro do respeto máis absoluto e da boa intención e obtés reaccións que se escapan por completo do sentido común e da realidade, pois entón é cando un debe afianzarse no seu pensamento e no que cre, é cando un se inmuniza un pouco máis e polo tanto un vólvese mellor. Pasado o shock inicial, miras para diante e es moito máis forte.
Aiii... (suspiro), qué ben quedei! Para isto me sirve o blog, para liberarme.
Bueno, e para outras moitas cousas. Por exemplo para denunciar o lume co que nos atopamos despois de estar fóra uns días. Aquí tocounos de cerca e iso non hai quen o pare, que é o peor. E por qué? Pois a ver se o averiguan dunha vez, a ver qué malditos intereses pode haber para facer arder os nosos montes verán tras verán. E non me quero referir só ás perdas económicas (que por suposto son moi graves) senón tamén á desolación de moitos e moitas vendo como o seu tesouro natural ou de vida quedaba reducido a cinzas. Iso non hai quen o poida resarcir. Ninguén.
E que non me digan que foron pirómanos porque sería un fenómeno a estudar a cantidade de pirómanos concentrados só no noso territorio, ou é que en Asturias, País Vasco, Pirineos... non se dá ese tipo de dolencia?! Tamén escoitei que os paisanos deciden prender lume ó monte como medida contra o xabarín e quero pensar que non é máis que unha lenda rural porque, creo eu, que a solución para os graves danos do xabarín pasa evidentemente por outro lado, quizais primeiro por reflexionar por qué agora o xabarín (ou os corzos) se achegan tanto ás nosas casas e ó mellor a culpa está precisamente en nós e na situación do rural. E por qué non unir tódolos labregos e labregas galegas para presionar ó noso goberno (en Galicia axudado enormemente polo voto do rural, todo hai que dicilo) para que os escoiten e boten unha man, non sei cómo pero ó mellor pedindo axudas para adquirir pastores eléctricos solares, eu qué sei! Pero, qué va, aquí cóstanos tanto iso de unirnos e non mirar máis que por un mesmo...
O monte en Galicia non está valorado (nin protexido, en consecuencia) como debería de ser, nin por moitííííísima xente que viven nel nin polo propio goberno. Así de duro.
E máis duro resulta cando vimos de disfrutar duns días no medio dos Pirineos oscenses. Buuuffffff, qué borracheira de natureza e qué envidia... sana envidida. O bo é que tan só ese recordo de todo o que vimos e vivimos (xa vos contarei porque con sorte dará lugar a un bonito proxecto) chega para rematar esta entrada con bo ánimo e un sorriso, :)
Viaxes terapéuticos, obrigatorios!!!
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Unhas palabriñas...