Os cans (capítulo 1).

 Temos tres cans. Abondos. Pero non sempre foron tres.

 A miña vida compartida coa raza canina comezou cunha separación sentimental, tiñamos dous cans e repartímonolos. Eu quedei co máis novo, Buda, un cadeliño que chegou a min gracias á piedade que unha señora sentiu. 

 A historia de Buda é como a de moitos cans de aldea: unha cadela empreña (xeralmente de pai descoñecido) e trae ó mundo unha recua de cadeliños dos que se hai que desfacer; con sorte algúns atopan dono pero a inmensa maioría acaban nunha bolsa enterrados nunha finca calquera. O habitual é deixar un canciño ou unha cadeliña para o destete da nai; ese que sobrevive  foi escollido arbitrariamente e non sei se poderíamos dicir que ten máis sorte por vivir  engordando e medrando un mes máis porque pasado ese tempo, se non se atopa dono, bueno, xa sabedes o final.

 Ese foi Buda. Cando despois dun mes decidiron desfacerse del, a muller que debía executar (verbo que vén ó pelo) a operación botouse atrás, así á mañá seguinte de abandonalo nunha finca e facer que sufrira toda unha noite nunha bolsa soportando temperaturas baixo cero (acordo que aquel inverno se nos conxelara a auga das tuberías, -10º!) acordoulle regresar ó lugar onde o pousara; ela contaba que comezou a correr en dirección a aquel bultiño e que a medida que se achegaba podía escoitar como choraba. 

 E chegou ás miñas mans. Nós xa tivéramos can en casa pero a verdade é que sempre me desentendera bastante, o de sacar o can a mexar non me apetecía moito, sinceramente; pero agora quería compartir a miña vida con aquel cadelo. E foi moi difícil. Dende pequeno deu problemas porque cando xa tiña seis meses todavía era imposible acostumalo a pasar toda a noite sen mexar dentro de casa; lembro como polas mañás, dende a cama, escoitábalo emitir un laio dende o piso de abaixo que dicía "Síntoo!" e ala, outra mexada! Que demo lle pasaba? Averigüeino cando nos trasladamos el e mais eu a vivir a un apartamento, a convivencia era directa e entón puiden observar que bebía moitísimo, dende logo non era o que eu tiña entendido por normal; e que dicir das mexadas! Ás veces podía ver á xente como observaba asombrada a cantidade de tempo que Buda estaba coa pata levantada para acabar pousándoa e seguir outro rato a catro patas. Un bo amigo veterinario, confirmándome que aquelo non era en absoluto normal, díxome que o levara a unha consulta e que lle fixesen probas pois podía ser un tumor; así que alá fomos e resolvimos o enigma: a Buda faltáballe unha hormona, a antidiurética, e isto facía que bebera sen control. A proba definitiva foi a comprobación de canto era capaz de beber en 24 horas; facede contas, Buda entón pesaba 18 kg e bebera case 9 litros de auga en 24 horas, a metade do seu peso! (neste momento é cando mellor podedes entender tanto detalle co conto das mexadas). 

 O tratamento tiña que ser de por vida cunhas gotas que había que suministrarlle no ollo e que lle restablecían o equilibrio hormonal, gotas que fai dez anos custaban un ollo da cara; era iso ou saber levar a súa problemática do aparato urinario polo resto das nosas vidas. Optei polo segundo. De aí en diante sucedéronse rutinas de ás veces ata 5 paseos diarios e moitos "mirar para outro lado" cada vez que aparecía unha mexada na terraza, meu pobre, agora entendíao mellor que nunca e el non podía facer nada. 

 Despois de ler toda esta historia comprenderedes o meu desexo de que Buda puidese levar unha boa vida bebendo e mexando sen ter que preocuparse. O meu alivio non era só por el, tamén o era para min. 

 Na nosa aldea se algo hai son cans. E case todos viven coma debería vivir calquer can, ceibos e ben alimentados. Cada casa ten unha media de dous cans, a maioría machos. Nós temos dúas cadelas, ademais de Buda (delas falarei noutro capítulo), as dúas están castradas e proveñen de refuxios de cans abandonados. Pero na aldea hai unhas cantas máis. Ata onde eu sei ningunha está castrada co cal varias veces ó ano os veciños teñen que aguantar a tódolos cans da parroquia merodeando pola súa casa, con todo o que supón como liortas ó pé da porta ou ter que gardar a cadela mentras lle dure o celo. 

 A castración non é algo moi normal aquí onde vivimos e non é que eu esté particularmente a favor de castrar toda cadela pero do que sí non estou a favor é das negras consecuencias que o parto poida conlevar. O chip tamén é escaso e paréceme un instrumento eficaz para controlar a poboación, estou pensando nos montóns de persoas que abandonan e non sufren ningunha consecuencia por semellante acto. Se as autoridades fixeran campañas de información, concienciación e sanción para aqueles que non teñen en conta os dereitos dun animal seguramente a xente pensaríase máis cantos cans ter e en que condicións; e non parece algo tan complicado de conseguir e seguro que a Lei di algo ó respecto pero por desgracia facer cumprir a Lei supón ás veces alterar a orde incorrecta das cousas. 

 Non teño nada que dicir do trato que aquí dan ós cans, tódolos nosos  veciños son moi cariñosos cos seus animais. Nese sentido vivimos tranquilos, todo transcorre cunha gran harmonía respetando uns o territorio dos outros e as posicións na escala de poder da manada (refírome ós cans, non ós veciños).