Música coral na nosa aldea.

  O ano pasado o coro no que estou solicitou á parroquia o uso da Igrexa durante un día enteiro para preparar un repertorio complicadiño que tiñamos. Ensaiamos un sábado enteiriño. E estivemos moi a gusto.

 Coa excusa de devolver o favor, comenteille ó dire a posibilidade de facer un concertiño e non houbo ningún problema tanto por parte del como de tódolos cantores. A verdade é que nese sentido teño e temos moita sorte, é un grupo de xente fantástico co que podes contar para o que sexa e ten máis mérito aínda porque todo o que facemos é sen ánimo de lucro, nunca cobramos un peso, é o amor á música e o interese por difundir este tipo de música o que motiva este tipo de iniciativas altruistas.

 Hoxe foi o concerto. Non é que a Igrexa estivera a reventar pero sí houbo xente e a que foi saíu máis que encantada. Evidentemente eu tiña grande interese en que lles gustara porque así tería pagado a pena o esforzo dos compañeiros de ir ata alí un domingo a media mañá, cando sabemos que todo o mundo ten a súa vida e demais. E houbo un detalle que me axudaba durante o concerto a pensar que efectivamente lles estaba cando menos gustando e este foi ver que o dono da única taberna dos arredores (que me avisara antes de empezar que marcharía antes do remate por precisamente ter que ir axudar á súa dona a abrir o negocio) non se moveu ata o final, mesmo escoitou o bis! E cando rematamos achegouse a dicirme que "Cómo podía ter marchado, non podía marchar sen dárvolas gracias por esta marabilla de concerto!". Que mellor mostra de disfrute e goce musical que aquel veciño retrasara a apertura do seu propio negocio, non puido levantarse do banco do que lle gustou!

 Por el e por tódolos demais, por supostísimo, mereceu moito a pena.

  

 Unha das miñas intencións na nosa vida aquí é tratar de dinamizar culturalmente este lugar, por exemplo creando algún tipo de asociación a través da cal poidamos realizar obradoiros, charlas... ou calqueroutra actividade (como este concerto) que supoña seguir aprendendo e non estar esquecidos do mundo. Porque vivir nunha aldea non debería significar vivir marxinados, aquí tamén teñen que chegar oportunidades de descubrir e crecer e se para iso agardamos a que o sistema (calquera que sexa) nolas ofreza... podemos esperar sentados.