Os cans (Capítulo 5).

 Este é o derradeiro capítulo da miña historia canina. Quizais me teña extendido demasiado con estas semblanzas dos meus cans pero creo que estivo ben, polo menos para min que é o que importa. Por algún sitio había que empezar e a miña cabeza tirou por aí, e por qué non. 

 Moura. Ela veu para substituír a Pincho, como Auryn a Queta. Adopteina na protectora da cidade e non me costou nada escollela, algo me fixo reparar nela aquel día: de entre os centos de cans que alí había mirei a meu arredor e non sei por qué fixeime nunha cadela de tamaño pequeno e paticorta pero moi forte. Dixéronme que era boísima coa xente, cos cans... sen embargo os cans de refuxio ás veces poden ter comportamentos problemáticos que aparecen pouco a pouco a medida que van recuperando a confianza e os instintos tanto tempo silenciados así que intentei ser prudente, sobre todo cando ó tela xa comigo me empecei a decatar de que quizais tivera un antecedente de can de presa: cabeza e mandíbula robustas por non falar do seu corpo de dimensións reducidas pero potentísimo.

 Xamais houbo nada do que preocuparse. É o mellor can que nunca tiven, o seu carácter non se viu afectado por máis dun ano de horrible estadía na protectora. É unha cadela equilibradísima, efectivamente moi boa con cans e xente, intelixentísima e obediente. Despois de tanto can con "taras" no comportamento por fin coñecín o que é disfrutar dun can como debe de ser (con todo o meu respeto e cariño polos meus canciños, creo que sabedes a que me refiro). Sen preocupacións.

 Moura é outro xoguete a catro patas desta casa, é enerxía e alegría a raudais. Outra compañeira de xogos incansable que cando está contenta comeza a correr pola finca derrapando nas curvas e volvendo para atoparse con Maya (a cadela da miña irmá) ou Auryn para finalmente golpearse peito contra peito e caer a rolos polo chan. 

 Encántame sentarme nas escaleiras de diante e observalas, podes estar durante longo rato disfrutando das súas correrías, das súas posicións de observación mutua na distancia e posterior ataque... Xeralmente o combate máis activo é entre Moura e Maya os días nos que esta última nos acompaña, unha loita na que case sempre gaña Moura sentando a súa barrigola sobre o corpo traseiro da segunda; Auryn intenta introducirse na pelexa pero xeralmente garda certa distancia ladrando sen parar como dicindo "Porque non me deixades meter no medio que se non veríades!". Son máis que divertidas.

 Ademais de todo este ambiente perruno tan positivo e alegre Moura tamén aporta unha dozura especial, é cariñosa ata o infinito e podería estarche regalando bicos sen parar. Ó mellor é o seu agradecemento por tela sacado do inferno. Din que os cans que tan só pasan dous meses nun refuxio quedan tan marcados que cando ti lles regalas unha nova vida nunca deixan de darche mostras de gratitude. Moura estivo alí máis dun ano e o seu carácter parece que non se vira afectado en nada, soubo aguantar sen perturbarse e sen ser perturbada. Calquera que fose o que renegou dela, dunha cadela que dende o meu punto de vista calquera pagaría por ter porque non hai outra mellor, non ten nin idea do que se perdeu. En fin, gracias (ou non) a esa persoa agora Moura é miña.

A que parece un dogo xigante?

Pois non, xigante é o que sinto por eles.