Os cans (Capítulo 2).

 Creo que na entrada anterior con este título me extendín de máis. Tampouco creo que fose capaz de explicar a miña historia e a de Buda con menos palabras (bufff, e as que faltaron...), en fin. 

 Hoxe quero seguir o percorrido pola miña historia canina de xeito moito máis rápido e breve ou polo menos intentalo.

 Queta. Este era o nome da que se convertiu no número tres da miña manada porque ata entón só eramos dous, xa sabedes, Buda e mais eu.

 Esa cadela gañou un lugar na miña casa dende o primeiro momento que a vin, todo era alegría e cariño, namorei dela ó instante. Ese flechazo ocorreu no "refuxio" de cans da miña cidade cando despois de chamar á porta ela saíu coma un foguete cara min, evidentemente tería dado igual que fose calqueroutra persoa, ela era así. Eu non ía buscando un can para min senón para a miña irmá pero ó final deixeime levar de novo por un impulso e ós poucos días fun buscala. Por certo, un inciso na historia para facer un alegato en favor da adopción de cans: adoptar a Queta costoume entón 30€ e iso supoñía vacuna, chip e desparasitación, ademais o "refuxio" ten ou tiña un convenio coa universidade e isto incluía a castración gratuita da cadela no Hospital Veterinario e a operación dunha hernia que a cadeliña tiña, todo gratuito. 

 Con Queta, igual que con Buda, aprendín moitísimo e sobre todo a raíz dos meus erros con ela. Era unha cadela pequeniña pequeniña de cor negro que me inspiraba moitísima compasión dado que viña dun lugar horrible e iso fíxome protexela enormemente pero dun modo incorrecto: permitíalle achegarse sempre que quería demandando os meus mimos ou a miña compañía, permitíalle seguirme a calquer sitio tanto dentro coma fóra de casa... e iso creou nela a necesidade extrema de estar sempre cabo de min, sen querer eu fun a que provoquei esa necesidade e isto acabou por darme problemas. Cada vez que eu marchaba de casa Queta pasábao fatal, entraba nun estado de ansiedade moi grande e non paraba de ladrar, a compañía de Buda non servía para calmala, só se tranquilizaba unha vez que eu voltaba a casa. Como comprenderedes isto causoume problemas cos veciños. Así que empecei a investigar cómo deter ese comportamento e entendín que o que tiña que conseguir é que ela cambiara o chip que eu sen decatarme lle activara na cabeciña: a súa función na manada non era estar pendente de min constantemente senón simplemente vivir tranquila e en equilibrio libre desa obriga. Pouco a pouco empecei a conseguir resultados, premiándoa cada vez que ela non se movía do seu sitio (por exemplo cada vez que eu ía ó baño...) e uns  poucos meses despois do toque de atención dos veciños Queta xa  quedaba moito máis tranquila na terraza. 

 Por outra banda, Queta era a compañeira ideal, o que sempre quixera nun can pois Buda era o oposto: ela paseaba sen correa ó meu lado, se a chamaba sempre viña, podía estar tranquila estando con ela entre persoas ou cans e cando iamos en coche botaba a cabeciña pola ventá, un detalle que sempre me gustara dos cans, non sei por que.

 O terrible veu tamén pouco despois. Unha noite tiven que deixalos en casa  como noutras moitas ocasións, porque eu debía saír pero aquel día as circunstancias fixeron que ela estivese moi nerviosa. Ás tres ou catro horas voltei e entón ocorreu un dos momentos sen dúbida máis terribles ata o momento na miña vida: a miña Quetiña colgaba dunha ventá entreaberta, afogara intentando entrar en casa, intentando ir comigo.

 Aínda hoxe sinto unha dor moi fonda cando recordo todo aquelo. Creo que me sigo sentindo culpable. 
 O vínculo que se pode crear entre unha persoa e o seu can é tan forte que creo que mesmo pode superar ás relacións humanas. A min dende logo pasoume e non me avergonza dicilo, sentín máis dor e sigo sentindo máis dor por aquela cadela miña que o que probablemente vaia sentir na perda de certos afectos humanos.

(Creo que por agora vou parar, de súpeto a miña alma está moi triste)