Os cans (Capítulo 4)

 Sí, como vedes xa tiven uns cantos cans. Para a quen ler tanta biografía canina lle resulte un latazo, aviso que só me quedan dous capítulos e xa que me quedan dous cans ós que presentar pois voulles adicar cadanseu capítulo, que o merecen.

 Pincho. A Pincho recollímolo da rúa despois duns días véndoo merodear diante da casa da miña avoa. Eu xa non puiden máis o día que á noitiña mo atopei durmindo no medio e medio da rúa, no medio do asfalto, feito un nobelo. A acollida por parte da nosa manada foi moi boa, sobre todo por parte de Auryn, Buda tampouco estivo mal explicándolle cal era o seu lugar e non lle fixo falta recurrir á violencia. Axudou grandemente que Pincho era un can moi sumiso. 

 Afiado como unha argana, de aí o de Pincho, e de cor xenxibre como Auryn. Ó parecer tiña algo de podenco nas súas venas e debía de ser verdade porque en canto se empezou a soltar era un espectáculo velo correr polo monte seguindo a Buda nos seus rastrexos e voltando de regreso cando a eles lles parecía suficiente. É que Buda ten uns xens de can de caza moi marcados e Pincho era moi semellante pero distinguíanse no trato máis doméstico, Pincho era máis tranquilo e estaba moito máis pendente de nós. 

 Unha vez lin un libro que recomendo para os amantes dos cans (Cando o home atopou ó can de Konrad Lorenz) no que o autor explicaba que cada can pode descender dun antergo, o lobo ou o chacal, dependendo dunha procedencia ou outra o can terá un carácter máis marcado en determinados aspectos. Ler ese libro axudoume a seguir entendendo a Buda porque o meu vello era igual que un can que o autor tivera e que según el tiña o seu ascendente no lobo, isto facía que fose completa e irremediablemente  independente e pasota co seu dono aínda que ó mesmo tempo sabedor do seu pasotismo e das cousas que facía mal. Tal cual o meu Buda. Sen embargo Pincho (como Queta e Auryn) viñan do chacal, moito máis sumisos (que non tontos) e atentos ás miñas sinais.

 Aquel cadeliño de corpo tan fino era forte e enerxético, o compañeiro de xogos ideal para Auryn, incansable. Dende o primeiro momento non pararon de xogar, era un espectáculo velos correr e pelexar revolcándose polo chan. Pero ó entrar en casa era o animal máis doce do mundo, acubillábase no seu coxín e ata o día seguinte.

 Cando viñemos para a aldea xa eran eles tres. Un día de febreiro chamoume a veciña do lado dicíndome que Pincho escapara da finca e que estaba ferido no seu corral; ó parecer pelexara cun can unhas casas máis abaixo e intentara entrar en casa de novo pero non o conseguiu. O pobre estaba bastante mal ferido pois o can co que tivera a desgracia de se atopar mordérao na barriga,  probablemente a traición cando Pincho lla estaba mostrando en sinal de sumisión. Pero aquel can non era un bo can e foi directo a matalo (morder na barriga ten ese significado no mundo canino). Intentamos facer o que puidemos por salvalo pero despois duns días finalmente durmímolo para sempre. Que asco de vida, eu que esperaba darlles aquí a mellor delas e no caso de Pincho tampouco puido ser. Só nos acompañou uns meses.

 Creo que estes finais tan tristes cos meus cans me marcaron de xeito terrible pois cada vez que teño que marchar uns días (ás veces incluso menos tempo) sempre me invade o temor a qué poderá pasar na miña ausencia; e cando regreso, mesmo tan só despois dunhas poucas horas, sempre escruto dende a distancia buscándoos a cada un deles sans e salvos dentro da finca. É que no que levo de vida con compañía animal nunca me puiden despedir de ningún de maneira natural, sempre foi traumático e persoalmente non me resulta fácil de superar.

 En canto ós donos do can asasino, falei coa dona para explicarlle a situación e que quizais debería ter coidado pois ese can non era en absoluto seguro, só había que ver cómo se me enfrentou unha noite que quixen ir contarlles o que pasara e en lugar de desandar o camiño tiven que atravesar na oscuridade e chea de medo un camiño de silvas (que nin sabía se era camiño ou que era) por non pasar ó seu lado de novo. Aquel can non tiña chip, non tiña seguro... en fin. Polo menos a rapaza se me ofreceu a correr cos gastos da clínica que era o mínimo que me esperaba e desexaba, unha reacción minimamente empática e ela tívoa. Non lle fixen pagar nada, chegoume con ese xesto. 
 Pensades que foi suficiente? Dinlle moitas voltas entón porque se estivese na cidade outro galo cantaría, de seguro que lle esixiría ó dono en cuestión que me resarcira polo menos economicamente, dende logo ó meu canciño xa ninguén mo podía devolver; pero como se trata dunha aldea onde todos nos coñecemos, onde te cruzas con todo o mundo, na que "hai que levarse ben cos veciños", na que todavía tes que escoitar cousas como "son cans, qué lle vas facer"... Pois non me dá a gana, un can é un can por suposto que sí pero iso non os fai menos importantes e tampouco dá dereito a ninguén a ser un inconsciente e non saber o que ten baixo a súa responsabilidade. A legalidade e a responsabilidade tamén ten que chegar aquí, isto non é un mundo aparte.

 Ese can estaba ceibo, coma todos os da aldea, pero non era un can equilibrado nin intelixente. Así foi que un mes despois daquelo matou a Tucho, outro canciño pequeno que vivía ó noso lado e que se facía querer. O can asasino desapareceu para sempre.