Os arredores da nosa aldea son realmente fermosos. Soemos coller dous camiños para pasear, un baixando o monte lévate ó río e polo outro subimos cara a parte alta do mesmo monte, dende onde podes alcanzar grandes vistas e ceos incribles.
Cando chove algúns sendeiros desfanse moitísimo precisamente pola acción das rodas de tractores, por exemplo, podendo convertirse nunha auténtica pista de lama. Por esta razón podo chegar a comprender que cando nalgunha casa se obteñen escombros tras a realización de obras os donos de ditos escombros os depositen neses camiños PÚBLICOS para así afianzar o firme e evitar a desfeita da choiva; ben extendidos e cun posterior pisado das rodas dun tractor realmente case nin se nota que aí foron depositados ditos restos de obra e ó mesmo tempo sirven para algo útil como é amañar camiños que son de TOD@S. É o caso destes tramos que vedes a continuación nos que o impacto visual é mínimo (non vou sopesar neste caso o posible impacto medioambiental).
Pero hai xente á que lle resulta de todo imposible desfacerse dese lixo da maneira máis discreta e inocua dentro das opcións á marxe do legal, que como dixen antes ben poderíamos entender. Non, simplemente o depositan na marxe do camiño que, total, só é un camiño cheo nada máis que de herba verde; e agardando a qué? a que o cubran as silvas ou a que dentro de moito tempo (porque estou a falar de escombros que levan aí polo menos un par de anos) se estropee dito camiño e xa ter aí o material preparadiño para extender? É evidente aquí o impacto visual.
Pero que máis dá se ninguén camiña xa por aí, ninguén o ve e por iso non molesta.
O monte é un lugar impracticable pola falta de limpeza porque ninguén aproveita os recursos que este dá a curto prazo, tan só interesa a súa productividade a longo prazo e nese sentido as silvas, xestas, fentos, madeiras mortas... non supoñen un problema. E estou a falar de recursos materiais pero é que o monte aporta algo que non ten prezo no mercado e é o pracer que dá pasear por el, velo mudar de estación en estación, sentir a vida que aí palpita. Dende logo para min todo iso non se paga con nada.
Pero qué máis dá se total ninguén pasea xa polo monte, a xente pasea polas cunetas asfaltadas da estrada cos chaleques reflectantes.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Unhas palabriñas...